Als moeder van twee hoog sensitieve kinderen ben ik een prikkel waakhond.
Ik observeer mijn kinderen, denk vooruit aan wat de dag nog gaat brengen en denk terug aan wat de dag al gebracht heeft en maak steeds opnieuw de prikkel balans op.
Bij te veel prikkels raken mijn kinderen overprikkeld wat betekent dat hun emotionele emmertje overstroomd. Dit resulteert in boosheid, ruzie maken, huilen, brutaal en onhandelbaar zijn. Hun zenuwstelsel is dan overbelast en het enig wat helpt is ruimte om te ontladen om zo weer tot zichzelf te kunnen komen.
Als hoog sensitieve moeder kan ik behoorlijk goed aanvoelen wanneer het emotionele emmertje dreigt te overstromen en weet ik ook precies hoe ik een te volle emmer kan voorkomen. Echter; ik kan en wil niet alles onder controle houden. Mijn kinderen houden juist van prikkels. Drukke feestjes, nieuwe dingen ontdekken, iets spannends doen of eindeloos met vriendjes spelen. En dat wil ik ze natuurlijk ook niet ontzeggen. Dat is leuk en goed voor ze en daar leren ze ook van.
Vandaar de prikkel waakhond.
Ik maak iedere dag bij elke verzoek van mijn kinderen en elke activiteit op onze agenda weer een afweging. Ik kijk naar de emmertjes en bepaal hoeveel prikkels ik denk dat ze nog aankunnen. Dus soms zeg ik ‘ja’ tegen het verzoek om na een drukke schoolweek nog te gaan spelen bij een vriendje, of om na een feest op school nog naar een familie verjaardag te gaan. Maar soms zeg ik ook ‘nee’ om dat ik zie dat het te veel zal zijn voor mijn kind en dat het ervoor zou zorgen dat de emmer over gaat lopen.
Ik plan niet te veel vooruit en bepaal per situatie wat te doen. Voor ons is dit absolute noodzaak want met 3 hoog sensitieve personen in een gezin leidt overprikkeling gegarandeerd tot (onredelijke en onnodige) ruzies en gedoe.
Ik denk echter dat als je niet hoog sensitief bent en geen hoog sensitieve kinderen hebt je hier ook veel profijt van kan hebben.
Ik zie zoveel mensen en gezinnen om me heen die hun agenda zo vol plannen dat er weinig tijd overblijft voor even rust en tot jezelf komen.
Iedereen rent maar door en laat zich leven door zijn agenda en de buitenwereld. Geen tijd voor rust, stilte en reflectie. Tijd om te ontdekken wat je wilt en wat je nu nodig hebt. Tijd om op te laden.
Ik geniet intens van mijn stilte momentjes. Een kopje thee in de zon in de tuin, een korte wandeling door het park of na een lange drukke werkdag alles van me af laten glijden in een warm bad. Zo leeg ik mijn emmer, laad ik mezelf weer op en houd ik mijn lijf gezond.
Ik zou je graag willen uitdagen om even stil te staan bij je eigen emotionele emmertje? Neem jij rust als je emmertje vol is of ga je door en laat je de emmer overlopen? En als je de emmer laat overlopen wat heeft dat dan voor gevolgen voor jou? Voor je humeur, je gezondheid en je relaties?
